Een trauma verwerk je niet alleen. Het kan iedereen overkomen, om het even wanneer. Het zet je leven op z'n kop.
Op deze site deel ik mijn trauma. In de eerste plaats voor lotgenoten. Omdat ik nergens informatie vond, omdat ik niet wist wat mij allemaal te wachten stond, omdat ik niet wist wat ik nog allemaal mocht/kon/moest verwachten. Hopelijk draagt deze site iets bij aan mensen die in een soortelijke situatie zitten.
Ook wil ik iedereen duidelijk maken dat een wagen luxe kan zijn maar ook een groot gevaar.
Het belangrijkste dat ik wil delen is dat er na een trauma ook nog leven is.
Ik kende hele zware, pijnlijke dagen, weken, maanden. Zowel fysisch als psychisch.
Maar gelukkig waren/zijn er familie en vrienden. Omringd door zoveel mensen die van je houden, die om je geven, sta je al een beetje sterker.
En gelukkig was er mijn wilskracht, mijn positieve ingesteldheid. Natuurlijk kende ik ook diepe dalen met dagen van dipjes, van bezorgdheid, van frustratie, verdriet, boosheid en van niet verder willen.
Je zit ook met zoveel vragen, het is allemaal zo beangstigend want ook dokters en specialisten hebben geen antwoorden op al je vragen op al je angsten. Onzekerheid is de grootste boosdoener natuurlijk.
Ga ik mijn arm behouden, ga ik nog kunnen werken, sporten. Wat met mijn liefdesleven, welk meisje wil mij zo.
Maar na twee jaar, na vele lange pijnlijke operaties, na lange pijnlijke revalidatie sta ik er weer. Klaar om een nieuw leven te beginnen, klaar om een nieuwe weg in te slaan.
Het begon allemaal twee jaar geleden. samen met mijn beste vriend. Het was een prachtige zomerdag toen we van Kortenberg naar Blankenberge reden. Het zou mijn eerste festival zijn. Zaterdag 12 juli 2014 strand van Blankenberge,
Een dag die ik nooit meer zal vergeten, alhoewel, heel veel weet ik er niet meer van. Er zit een groot zwart gat tussen zaterdag 16 u en de dag nadien zondag 18 u
Het enige wat ik me herinner is dat ik me heel goed vermaakte op het festival tot ongeveer 16 u. Ik heb nog een paar beelden van net na het ongeval. Beelden van mijn afgerukte arm, ik herinner mij dat ik tegen mijn vriend riep van 'mijn arm, mijn arm' Wie en hoe ik uit de wagen geraakte herinner ik me niet, dat ik de berm opliep ( waar ik na een paar keer botsen tegen de vangrails en over kop de diepte in ging ) en dat mijn beste maat mijn arm droeg dan weer wel. Mijn laatste beeld, een hoop mensen toen ik bovenaan de berm stond. Daarna was ik in shock, verloor ik het bewustzijn.
Ik werd weer wakker op zondag late namiddag op intensieve afdeling van UZ Brugge. Ik had er een operatie opzitten van 11u
Mijn onderarm was namelijk afgescheurd en hing nog net vast met één zenuw. Dit zorgde ervoor dat de chirurgen besloten om mijn arm er weer aan te hechten, in de hoop dat ik hem kon behouden. Ieder botje in mijn hand en vingers waren gebroken, mijn pols was gebroken en mijn elleboog in honderden stukjes. Maar ze waagden het erop, omdat ik zo jong was, omdat ik in hele goede conditie verkeerde ( voor het ongeluk )
Ik was altijd heel erg begaan met mijn lichaam, met mijn gezondheid. Ik at en dronk heel gezond en deed 7 dagen op 7 fitness.
Niets was zeker, want ieder spier, ader, was afgescheurd, kraakbeen weg.
De eerste drie weken lag ik op intensieve en daarna nog zes weken op gewone kamer.
Mijn mama maakte een paar dagen na het ongeluk een pagina aan op fb. Omdat ze de zovele berichten, via sms, mail en telefoon niet allemaal kon beantwoorden. Mijn mama was de hele dag in het ziekenhuis ook al mocht ze me maar drie keer per dag een half uurtje zien, de eerst drie weken toen ik op intensieve lag. Via fb vernamen familie en vrienden iedere dag iets over mijn toestand. Nadien lag ik nog 6 weken op een gewone kamer ( gelukkig eenpersoonskamer) waardoor mijn mama van 13u tot 20u30 bij mij mocht/kon zijn.
De makkelijkste manier om mijn trauma en evolutie te volgen zijn via de fb berichten die mijn mama iedere dag plaatste.
Er zullen ook foto's geplaatst worden, niet om te shockeren, maar om ook daar de evolutie te weergeven vooral voor lotgenoten.
Foto's op moment van ongeluk en van eerste drie weken zullen niet geplaatst worden. Arm was er veel te erg aan toe en zou geen meerwaarde geven. Deze foto's werden trouwens alleen door chirurgen genomen en bewaard.
Trouwens denk niet dat mijn mama maar een keer gedacht heeft aan foto's maken. Als je zoon op de intensieve ligt met zo'n trauma, ben je als ouder wel met andere dingen bezig. Ook voor mijn ouders was dit een zware en moeilijke tijd. Ook zij moesten dit verwerken. Ze hebben er me bovenop geholpen, waren er constant voor mij, dag en nacht, want belde mijn mama vaak midden in de nacht omdat ik zoveel pijn had en geen medicatie meer kreeg. Zij belde dan naar het ziekenhuis om te zien of er iets kon gedaan worden, dat ze me niet met zoveel pijn mochten/konden laten liggen.
Ook mijn beste vriend wil ik niet vergeten, hij zat naast me en kwam er met de schrik vanaf. Gelukkig. Maar ook hij heeft het allemaal meegemaakt, en moeten verwerken. Ook hij heeft het zwaar gehad. Waarschijnlijk zijn mama ook.
Ben mijn ouders, familie, vrienden allemaal zo dankbaar, voor alle berichten van steun.
Er is nog iemand die ik heel erg dankbaar ben, dat is de persoon die op plaats van gebeuren was, me uit de wagen haalde, mijn arm afbond, de hulpdiensten waarschuwden en bij me bleef tot ze er waren.
Jelle heel erg bedankt hiervoor..!!
Bij deze wil ik nogmaals iedereen bedanken, voor alle steun.
Eerst en vooral mijn ouders, broers en familie. Mijn vrienden. Alle mensen voor de steunberichten op fb
Aan alle verpleegkundige, vooral op intensieve, de kinesitherapeuten, verpleegkundige van de hyperbare kamer en natuurlijk aan de alle mensen in de O.K. en drie fantastische chirurgen, die mijn arm, hand, vinger redde...
Maak jouw eigen website met JouwWeb