Bij Kevin zijn spoedopname werd een operatie van negen uur uitgevoerd.
De onderarm helemaal afgescheurd en verpletterd. ( geen foto's van ) Elleboog in honderden stukjes. Pols gebroken, ieder botje in hand en vingers gebroken.
De onderarm zat vast met nog alleen één zenuw aan de bovenarm. Gelukkig, want anders hadden ze de arm er niet terug aan genaaid.
De jonge leeftijd en de algemene zeer goede conditie waren ook een voordeel.
Er waren dus drie chirurgen aanwezig met ieder hun specialisatie. De ene voor aders en zenuwen, de andere voor de breuken etc. Er werden plaatjes en schroeven gebruikt, er werden buisjes gebruik voor de aders te vervangen etc
Door het ongeval was ook een van de longen doorboord. Waardoor hij een klaplong kreeg. De apparaten gaven aan dat alle parameters goed waren, bloeddruk, hartslag, zuurstof dus ze dachten dat hij gewoon een beetje gestrest was. Ik dacht dat het kwam door het bezoek van zijn vrienden, dat het hem wat opgewonden had. Kevin bleef maar klagen dat hij amper kon ademen en dat er iets mis was met zijn hart of longen. Hij kon idd moeilijk adem halen en moeilijk praten. Ik keek steeds naar de apparaten en zag dat alle parameters goed bleven. De verplegers zeiden ook dat alles normaal was. Ik verliet die avond met loodzware voeten het ziekenhuis. In trein kon ik mijn tranen niet bedwingen, voelde me echt niet goed.
'S morgens vernam ik via telefoon dat hij een super slechte nacht had, dat hij de hele avond bleef klagen dat hij niet kon ademen. Ze hebben dan eerst een echo genomen van longen maar niets gezien. Later in de nacht na aandringen van Kevin dat er iets niet in orde was; hebben ze een foto's genomen en daar zagen ze dat hij een klaplong had. Er zat al heel wat vocht achter de longen waardoor het dringend een drain moest gezet worden, ze hadden geen tijd om hem te verdoven door stikkingsgevaar en deden het dus zonder verdoving. Naar schijnt heel heel pijnlijk. Dat zei de spoedarts zelf ook tegen mij.
Ik heb dus geleerd dat de apparaten het dus niet altijd bij het rechte eind hebben. Dat als iemand zegt dat hij iets voelt dat niet klopt, dat je dan moet luisteren. Is ook zo voor de verpleegkundige en artsen, luister en geloof uw patiënten.
De twee daarop volgende dagen en nachten waren de ergste voor Kevin. Het moeilijk ademen, de pijn het was hem allemaal te veel te zwaar. Hij heeft toen de hele nacht gesmeekt om hem te laten inslapen. Ook aan mij vroeg hij het meermaals. Dat de pijn ondraaglijk was, of ze hem aub wilden laten inslapen. Het ergste wat ik tot nu toe meemaakte. U kind dat vraagt om te mogen sterven.
Na een dag of vier ging het ademen iets beter. Was al een hele opluchting.
Zijn arm daarentegen moest om de twee dagen verzorgd worden onder volledige narcose. Zijn arm was nog langere tijd open, moest dus goed gespoeld worden, de dode weefsels moesten steeds worden verwijderd.
Later moest hij ook iedere dag naar de zuurstofkamer, om genezing te optimaliseren. De zuurstofkamer vond hij heel onaangenaam. Was altijd stressen.
Kreeg ook regelmatig bloedzakje vanwege te weinig rode bloedcellen. Veel bloedverlies bij ongeluk zelf maar ook door twee dagelijkse arm spoelingen.
Hij heeft ook langere tijd een vacuüm gehad om de genezing te optimaliseren.
De pijn en al die verdovingen waren iedere dag, de sterke medicatie zorgde voor heel veel ongemak, voor vermoeidheid en misselijkheid
Soms werd hem echt allemaal te veel. Zat hij er helemaal door. Maar uiteindelijk vocht hij altijd terug..
De volgende operatie vond plaats op 26 juli 2014
Er werd een spier uit zijn rug verwijderd en in zijn arm ingebracht. Was weer een zware pijnlijke operatie. Gelukkig zonder verwikkelingen. Maar de arm was lang nog niet gered.
Ze hadden zijn pijnpompje verwijderd waardoor hij nog meer pijn had. De vele pijnstillers hielpen niet en maakte hem nog misselijk en duizelig.
Na een hele nacht en dag pijn lijden dat hij er bijna gek van werd, hebben ze besloten het pijnpompje terug aan te brengen.
Na drie weken intensieve naar een gewone kamer. Een grote stap vooruit. Alhoewel wat een verschil, op intensieve is er altijd een verpleger in de buurt, zijn ze met je bezig tot en met. Gewone kamer is gewone patiënt. Veel pijn of niet wachten zoals iedereen. Was even wennen en aanpassen. Hij lag wel alleen om bacteriën te voorkomen in de arm.
Alhoewel die kwam er toch, dikke pech. Gevaar van arm verlies weer in de buurt. De zuurstofkamer was onze hoop op vernietiging bacterie. Was weer een stressvolle tijd.
Eindelijk zijn eerste stapjes gezet, na 4 weken . Was maar heel klein stukje in de gang en dan weer zijn bed in. Was al pompaf, had nog watten beentjes, heel slapjes. Hij krijgt nog regelmatig een bloedzakje
Na een paar weken had hij ineens last van hevige spastische ongecontroleerde armbewegingen en zijn hele lichaam ging dan beven. Kregen het niet onder controle. Ik dacht dat het paniekaanvallen waren, maar denk dat het door al die zware en vele medicatie kwam. De artsen zelf zeiden er niet veel over, wisten het zelf niet goed denk ik. Is wel niet geruststellend allemaal. Het streste mij, maar ook Kevin, hij werd er soms zo depri van, hij zag het soms helemaal niet meer zitten. Schrijnend uw kind zo zien lijden. Het verscheurt je helemaal. Maar ik week niet van zijn bed, deed al wat ik kon voor hem. Het heeft onze band nog versterkt. We sleurden er ons samen door, lachend, soms wenend, soms stressi, we verwerkte het ook een beetje samen, alhoewel, het echte verwerken komt pas later.
Kreeg ook al kine iedere dag. Paar stapjes doen, beetje zijn vingers los maken. Hij moet ook iedere dag een uurtje in de zetel. Was nog heel vermoeiend voor hem allemaal maar hij deed het wel. Pijn, moe, ziek, hij ging door. Ben zo trots op hem.
Paar foto's van auto na ongeval, engelbewaarder aanwezig.
De volgende operatie vond plaats op 26 juli 2014
Vacuüm werd verwijderd op 11 augustus 2014.
Arm werd ook dicht gemaakt. Vel van been verwijderd om aan te brengen op de arm. Veel pijn. Ook revalidatie heel pijnlijk.
14 augustus 2014,
Voor het eerst arm verzorging zonder narcose, ik mocht er ook bij zijn. Heel beangstigend en spannend. Gelukkig viel ik niet flauw, al was het heel indrukwekkend. Zoals op de foto's te zien
Hier werd huid verwijderd om aan te brengen op de arm.
pijnlijke wonde, pijnlijke verzorging
19 augustus 2014
Pinnen uit hand verwijderd, onder verdoving.
21 augustus 2014
zijn catheter verwijderd Geen morfinespuitjes meer. Alleen nog een sonde in de rug.
24 augustus 2014
operatie vingers en pols proberen recht te zetten.
Heel veel pijn na operatie. En heel veel pijn na kine
27 augustus 2014
laatste dag ziekenhuis, laatste bloedzakje.
28 augustus 2014
ziekenhuis verlaten, eindelijk.
Wel iedere dag naar ziekenhuis voor revalidatie 1 jaar lang.
Tijd om te beseffen dat het heel wat moeilijker is dan we dachten. Alles nu met een hand doen. zijn arm en hand zijn gered, maar niet mee functioneel. Zijn vingers zal hij nooit meer kunnen gebruiken, dat staat nu al vast. Nu pas zal het verwerkingsproces beginnen, de aanvaarding. Emotioneel even zwaar als alle fysieke pijn die hij leed.
Hele zware, pijnlijke maanden. Maar hij gaf niet op. Soms zaten we heel even diep in de put, maar klommen er steeds weer uit. Zijn vertrouwde omgeving, zijn vrienden vooral hebben hem er heel goed door geholpen. Hij ging ook vrij snel weer fitnessen. Wat een sterk knap ventje heb ik toch...!!
Half september 2014. arm geneest mooi.
Dinsdag 5 februari 2015. Sint-Jan Brugge
bespreking gehad met drie chirurgen die Kevin opereerde en heel binnenkort weer een operatie voorzien.
De plaatjes in zijn arm kwamen los. Bot niet genoeg aangegroeid. Indien ze niets zouden doen, zou het weinige overgebleven bot kunnen breken.
Zou als nog zijn arm kunnen verliezen.
Structuur die binnenin werd opgebouwd met plaatjes, buisjes etc. zijn allemaal ineen gegroeid in het weefsel.
Alles moest terug opengemaakt en los gemaakt worden. Heel zware, moeilijke vooral ingewikkelde en lange operatie.
Weer zware medicatie, antibiotica, pijn en revalidatie.
We lieten de moed niet zakken.
Al wat we al doorstonden mocht niet voor niets geweest zijn.
21 mei 2015
Lange, zware, ingewikkelde operatie van 8u achter de rug. Op intensieve. Heel suf, door zware narcose en zware medicatie.
Zijn bloeddruk, suikergehalte waren te laag. Hij was heel misselijk geweest van narcose, zag heel bleek.
Daar er te weinig bot opbouw was geweest in al die maanden, namen ze bot uit zijn heup om in arm te plaatsen. Nieuw plaatje en schroeven in, pols recht gezet. Zijn arm lag tot boven in gips. Had enorme pijn in de heup.
Zware dagen in verschiet.
22 mei 2015
Werd hij naar een gewone kamer gebracht.
Had verschrikkelijke pijn in zijn heup.
Was Heel misselijk geweest, de hele nacht overgegeven.
Allemaal door de zware narcose en medicatie.
Had geen eetlust de daarop volgende dagen.
Het slangetje van de pijnpomp hadden ze via de hals ingebracht tot in de arm.
Arm nog helemaal verdoofd, dus even geen pijn.
Tien dagen ziekenhuis werden voorzien.
Kine gestart op 23 mei 2015
26 mei 2016
drains uit zijn arm verwijderd, waren hele lange drains, was heel pijnlijk.
Arm zag er goed uit, ( alhoewel, ze hadden er weer goed in gesneden ) zijn algemene gesteldheid was goed, dus mocht hij het ziekenhuis verlaten.
Revalidatie kon weer beginnen.
Foto's voor operatie 20 mei 2015
8 juni 2015
Alle hechtingen werden verwijderd. Gips om pols recht te zetten.
Buitenkant mooi genezen.
Binnenkant zal ongeveer jaartje nodig hebben om helemaal te herstellen/genezen
Nadien pas komt de volgende operatie.
Daar wilden we nog niet aan denken.
Waren al heel blij, met wat we achter de rug hadden.
3 maart 2016
Foto's gemaakt, eindelijk enige vorm van bot aangroei. Nog niet helemaal vast gegroeid, maar heeft veel tijd nodig. Binnenkort eerste operatie naar verfraaiing.
8 april 2016
Eerste plastische operatie achter de rug.
Operatie goed verlopen, maar hij kreeg later in de recovery een zware bloeding.
Bleef lang in de recovery. Arm goed ingewikkeld, pijn viel mee.
Morgen al naar huis
1 juni 2016
Arm na de operatie.
Is nog erg gezwollen maar ziet er al veel beter uit.
Nu lassen we even pauze in.
Genoeg operaties,narcoses.
Genoeg pijn en revalidatie steeds van nul af
Tijd om verder te gaan met het normale leven.
Er zullen nog plastische operaties komen, maar nu even niet.
2 juni 2016
Ook al zijn arm, hand, vingers niet meer functioneel, ook al werd er een spier uit zijn rug verwijderd, hij bleef/blijft niet bij de pakken zitten.
Hij is nooit gestopt met het beoefenen van zijn favoriete sport.
Na iedere operatie moest hij weer opbouwen wat hij verloor
aan spiermassa
Hij kan nog net iets tussen duim en wijsvinger aanbrengen/tussen klemmen
Ook de baren en halters van fitnesstoestellen.
Door zes/zeven dagen per week naar de fitnesszaal te gaan, bouwde hij weer heel wat kracht op in zijn hand, pols, elleboog, schouder en ja zelf rug.
Ik ben zo trots op hem. Omdat hij steeds weer van nul af begon, dat hij nooit opgaf, dat hij zoveel wilskracht had/heeft.
Dit toont aan, na een trauma, na heel veel operaties, na heel veel pijn en lang revalideren, met nog maar een functionele hand, vingers is er nog een leven.
Positiviteit, wilskracht, nooit opgeven is de boodschap.
Liefde, vriendschap ook heel belangrijk
voorlopig laatste foto's is van 2 juni 2016, zegt genoeg zeker.
Maart 2017
Met veel wilskracht, doorzettingsvermogen en hele positieve ingesteldheid
zo ver gebracht.
Wie had dit gedacht
Zo trots op mijn zoon...!!
Nog twee weken
een podiumplaats
dik verdiend
je bent een topper..!!
Maak jouw eigen website met JouwWeb