Zondag 13 juli 2014, 1u30 in de ochtend word ik wakker door mijn gsm die overgaat. Half in slaap kijk ik naar mijn gemiste oproep. Ik zie de naam van mijn advocaat en denk dit kan niet, ze heeft zich vergist. Leg mijn gsm neer en slaap meteen weer in. Ik word weer wakker maar deze keer door de deurbel. Ik kijk naar m'n klok en zie het is iets voor twee uur deze keer. Tegen dat ik mijn kamerjas aan heb en de deur open, staat er niemand meer.  Deze keer vind ik het verdacht , ik grijp mijn gsm en kijk nogmaals naar de gemiste oproep, oeps het is niet mijn advocaat maar de mama van Kevin zijn beste vriend. Ik weet onmiddellijk hier klopt iets niet en bel meteen terug. Kevin en zijn vriend hebben een zwaar ongeluk gehad op de expresweg, ter hoogte van de afrit St Jan ziekenhuis van Brugge. Kevin ligt op de operatiekamer er is iets erg met zijn arm. Ik ben helemaal in paniek. Ik woon op dat moment in Kortenberg. Zelf heb ik geen rijbewijs. Mijn zus die een beetje verderop woont, vertoeft in het buitenland, het is dan ook zomer, vakantie periode, heel veel mensen zijn naar het buitenland. Hoe geraak ik in hemelsnaam bij mijn zoon. 

Omstreeks 6 uur komen we aan in het ziekenhuis. We worden naar vriend van Kevin gebracht. Nog heel verward verteld hij ons een beetje wat er gebeurt is. Dan brengt een verpleegster ons naar de wachtkamer, een paar tassen, suiker, melk en een thermos koffie. We zullen nog een paar uur moeten wachten, het is een ingewikkelde operatie meer krijgen we niet te horen. Vraag me niet hoe lang we daar gezeten hebben, uren maar hoeveel uren weet ik niet meer,. Ergens nog in de tegen of net na de middag brengt de verpleegster een chirurg naar ons. Hij verteld dat Kevin er een operatie van 9 uur opzitten heeft. Een zware, ingewikkelde operatie, daar ze hem binnen brachten met een hersenschudding een ontplofte elleboog, maar het ergste met een afgescheurde onderarm. Terwijl hij me uitlegt dat Kevin zijn onderarm nog maar met een zenuw vast hing aan de bovenarm, dat ze daardoor opteerde om hem er weer aan te naaien, ook omdat hij zo jong is en in goede algemene conditie en gezond is, staar ik hem aan zonder een woord te zeggen, zonder een vraag te stellen. Het dringt niet  goed tot me door, de ernst ook niet. Tot de chirurg zich zich nog eens uitdrukkelijk tot mij wend en vraagt of ik de moeder van Kevin ben. Ik herinner mij dat hij terug verteld hoe erg het gesteld is met Kevin, dat er morgen nog een zware operatie volgt en waarschijnlijk nog meer zullen volgen en dat ik Kevin mag zien. Ik zei toen al wenend dat ik heel bang was om naar Kevin te gaan, bang om hem te zien, omdat ik niet wist wat ik te zien zou krijgen. Hij stelde me gerust, zei dat Kevin nog aan de beademing was maar dat hij stabiel was. Toen ik aan zijn bed stond besefte ik dat ik hem bijna kwijt was geraakt.  Hij lag daar inderdaad heel bleek aan de beademing, slangetjes, buisjes overal en een dik ingepakte arm. Streelde toen een paar keer zijn wang, kuste paar keer zijn voorhoofd, ik fluisterde zachtjes dat ik er was en bij hem zou blijven en dat het goed zou komen. Kevin opende zijn ogen, keek me verdwaasd aan probeerde meteen het buisje uit zijn keel te trekken. Gelukkig was er de verpleger, die Kevin kordaat zei dat hij rustig moest blijven, dat hij een ongeluk gehad had, dat hij in ziekenhuis lag en dat ze de beademing gingen verwijderen. Ze vroegen ons toen even de ruimte te verlaten, hij zou ons zo terug komen halen. Toen ik in de wachtkamer kwam, stortte ik in. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Hem daar zo zien liggen, aan de beademing, al die slangen en buisjes, gepiep van toestellen, bang voor wat er allemaal nog zou komen, het was echt heel zwaar. Dat doet echt iets met een mens. Toen kwamen ook zijn papa en broers aan en gingen zij naar Kevin toe. Later hebben we nog allemaal een hele tijd in de wachtruimte samen zitten huilen, elkaar moed zitten inspreken, een van de zwaarste dagen van m'n leven. Er zouden er nog komen, dat wist ik toen nog niet. De volgende dagen, weken, maanden die volgde vergde heel wat van me want week geen minuut van het ziekenhuis. Elke minuut die ik bij hem kon/mocht zijn wou ik er zijn. Bracht dus 9 weken door in het ziekenhuis. Deed al wat ik kon voor Kevin, het maakte onze band nog hechter. We hebben het ook zo samen een stuk verwerkt. We hebben samen geweend, samen gelachen, samen gepraat en nog zoveel meer.  Deze blog wil ik afsluiten met te zeggen hoe trots ik ben op mijn zoon. Voor wie hij is, voor waar hij nu staat van waar hij komt. Ik hou van jou mijn zoon met heel m'n hart. Je bent een kanjer...!!!